In het zonnetje – Justin Fernandes
tekst: Bram Dingemanse
In 2018 liep Justin wat doelloos door de wijk. Hij was vrij recent in Nederland aangekomen uit Suriname. Met zijn koksopleiding van daar had hij hier een baan gevonden, maar liep vast op de werkcultuur die zo anders was. Gestopt met die baan zocht hij om zich heen naar werk. Hij liep langs het Wijkpaleis, toen nog in het souterrain aan de 1e Middellandstraat en zag er mensen. Tja, dacht hij: “Wat is dit?” Maar hij durfde niet goed naar binnen. Thuis googelde hij, vond een telefoonnummer, raapte zijn moed bij elkaar en trof Marieke aan de lijn.
Justin kijkt me aan: “Daar begon het!” Hij was welkom en kon direct beginnen met het verzorgen van lunches en het koken voor grotere gezelschappen. Zo rolde hij in de wijkgemeenschap die zich aan het vormen was. In die tijd kwam ook de locatieverandering. Het Wijkpaleis ging naar de voormalige Eloutschool en daar zat enorm veel werk in. Justin: “Ik ging meekijken en deed als vrijwilliger lekker mee. Floris en Marieke zagen iets in mij en ze zeiden: “Als je je inschrijft bij de kvk als zelfstandige, kun je een stuk betaling krijgen voor wat je doet. Ze zagen dat ik snel kon leren en het bouw werk onder de knie kon krijgen.” En zo is het gegaan.
Van het een kwam het ander en nu na zeven jaar, is Justin de vaste onderhoudsman voor het hele Wijkpaleis. Voorman van de houtwerkplaats, de textielwerkplek en de keuken. “Ik zorg dat alle lampen branden, alle deuren draaien en alle stopcontacten veilig zijn.” Naast zijn werk in het wijkpaleis doet Justin ook klussen voor particulieren, timmerwerk en electra. Met bewondering kijk ik naast me naar de kok uit Suriname die nu een vakman in hout is geworden.
“Hoe ligt de verhouding tussen je Wijkpaleis-werk en je kluswerk voor particulieren?” Justin formuleert rustig. “Ik vind dit sociale, waar het allemaal iets langzamer stroomt en waar veel contact van mens tot mens is, heel fijn. Het andere werk verdient beter, maar dit is gewoon leuker. Zonder het Wijkpaleis, al verdiende ik nóg zoveel, zou ik doodongelukkig zijn.”
“Welk moment is voor jou onvergetelijk?” Daar moet hij lang over nadenken, want eigenlijk is het vooral een langzaam groeipad geweest, van a naar b naar c. “Als ik iets noem is het toch dat moment dat ik gevraagd werd om hier voorman te worden. Floris en Marieke zagen blijkbaar dat ik het in me had. Ik had zelf ook wel dat gevoel, maar het kwam samen. Mijn gegroeide zelfvertrouwen en hun erkenning ervan. Als je waarde gezien wordt... Dat voelt zo goed!”
Justin is een mooi mens. Dat heb ik zelf ook ervaren. Twee jaar geleden kwam ik bij hem in de houtwerkplaats met een heel ongebruikelijke vraag. Die week was een te vroeg geboren kleindochter van ons na één uur leven gestorven. In dat onpeilbare verdriet vatte ik het plan op om voor haar een klein grafkistje te maken. Mijn eigen vader had immers ook altijd dingen van hout voor zijn kleinkinderen gemaakt… Het werk vroeg meer vakmanschap dan ik had en Justin heeft me die middag met zoveel aandacht, liefde en geduld geholpen. Onvergetelijk.
En bijzonder dat we om de hoek dit soort plekken hebben!
Het gesprek gaat door over het leven en van alles. Nieuwsgierig daag ik hem uit om een zin aan te vullen. ‘Voor mij stelt het leven niets voor zonder…” Daar neemt hij even de tijd voor. ‘Liefde...dan toch’ Juist ja. Ook dat 'dan toch'. Herkenning in menszijn. We drinken uit dezelfde bron. Op de keper beschouwd is al dit leuke wijkwerk wellicht geen baan, geen verdienmodel, geen tijdvulling of zinzoekerij, maar gewoon een uiting van liefde die vlees en bloed wordt. Bedankt Justin!
--
.png)
